شهریار ایازی
حکومت اسلامی اعدام ایران، با اقدام وحشیانه اعدام زندانیان بی دفاع، بار دیگر نشان داد که جز ترور و سرکوب، شکنجه ,اعدام و فساد هنر دیگری ندارند.
بیش از سه دهه است که دستگاه رعب و وحشت قضایی ( قوه قصابان)، اجرایی و نظامی حکومت اسلامی، هر مخالفی را دستگیر و زندانی می کند، برای او پرونده های کاذب می سازد و حتی در زیر فشاروشکنجه زندانی را وادار می کند به کاری که انجام نداده, (اعتراف اجباری_ اگر بگویی کمکت می کنیم )، اقرار کند. بنابراین، اتهاماتی که دستگاه قضایی جنایت کار حکومت اسلامی به زندانی سیاسی می زند، وجهه قضایی ندارد. بر این اساس، جامعه ما سی و سه سال است که شاهد چپاول، ترور، جنایت، کشتار، قتل، تجاوز، شکنجه، اعدام و…میباشد. اکنون که این حکومت جانی ( جمهوری اسلامی اعدام)، در باتلاق بحران های سیاسی و اقتصادی فرو رفته است. از نظر سیاست خارجی جام زهررا نوشید و از نظرسیاست داخلی هم به دستگیریها و بازی افراد خود جهت انحراف افکار عمومی روی آورده است. ازاین جهت حکومت تنها با روی آوری به ابزار سرکوب و کشتار به فکر بقاء خویش است.
اعدام شایع ترین قتل عمد است که توسط جانی ترین قاضی های به کار گرفته شده رژیم، صادر می شود. تمام نیرودردستگاه قضایی، امنیتی و اجرایی حکومت بسیج می شوند تا فرد و افرادی را که به اسارت گرفته اند به دست جوخه های مرگ بسپارند، به زندانهای طویل المدت محکوم کنند و یا اینکه با تبعید به زندانهای با بعد مسافت زیاد از خانواده و محل سکونتشان، آنها را آزار دهند .
هدف اصلی حکومت اسلامی از اعدام های سیاسی و عادی، آفریدن فضاى رعب و وحشت در جامعه و به سکوت وادار کردن شهروندان معترض است. اقدام غیرانسانی که ضعف و زوال حکومت اسلامی و ترس آن از گسترش خیزش های مردمی را به آشکار میسازد. بنابراین، اعدام، نه نشانه قدرت و تثبيت ساختار حاكمیت نیست، بلکه بر عکس نشان دهنده ترس حكومت از گسترش و بحران سیاسی و اقتصادی و اجتماعی است که سران حکومت، برای برون رفت از این بحران ها و برای وقت خریدن، به خشونت و سرکوب و اعدام روی می آورند, تا زهر چشم از جامعه بگیرند. از سوی دیگر، باید دراین وضعیت اتحاد و همبستگی کارگران و مردم محروم و آزادی خواه علیه حکومت متزلزل و جنایت کارمتحد ویک صدا باشند.
حکومت اسلامى، با اعدام و اختناق در روزهای اول انقلاب ننگین 57، سال های 60 تا 62 و به ویژه قتل عام چندین هزار زندانی سیاسی در سال ۶۷ را به مرحله اجرا درآود تا جامعه را به اطاعت پذیری از حکومت و سکوت وادار سازد. اما اوضاع سیاسی و اجتماعی امروزی جامعه ایران به روشنی نشان می دهد که حکومت اسلامی در این راه شکست خورده و به ویژه امروز که حکومت اسلامی بیش از هر زمان دیگری با نفرت عمومی و اکثریت مردم ایران روبرو می باشد, اعدام زندانیان سیاسی و عادی به ضد خود تبدیل شده و به گسترش اعتراضات در آینده نزدیک منجر می گردد.
حکومت اسلامى در سی وسه سال گذشته، همواره جنایت پشت جنایت آفریده است تا با جنگ و کشتار، ترور و وحشت، سانسور و اختناق، شکنجه و اعدام، حکومت خود را سر پا نگاه دارد اما اکنون به آخر خط رسیده است و راهی جز اضمحلال و فروپاشی ندارد.
درود بر آزادی و دورباد استبداد
محتویات این مقالە منعکس کننده دیدگاه و نظرات وب‌سایت کوردستان‌میدیا نمی‌باشد
حکومت اسلامی اعدام ایران، با اقدام وحشیانه اعدام زندانیان بی دفاع، بار دیگر نشان داد که جز ترور و سرکوب، شکنجه ,اعدام و فساد هنر دیگری ندارند.
بیش از سه دهه است که دستگاه رعب و وحشت قضایی ( قوه قصابان)، اجرایی و نظامی حکومت اسلامی، هر مخالفی را دستگیر و زندانی می کند، برای او پرونده های کاذب می سازد و حتی در زیر فشاروشکنجه زندانی را وادار می کند به کاری که انجام نداده, (اعتراف اجباری_ اگر بگویی کمکت می کنیم )، اقرار کند. بنابراین، اتهاماتی که دستگاه قضایی جنایت کار حکومت اسلامی به زندانی سیاسی می زند، وجهه قضایی ندارد. بر این اساس، جامعه ما سی و سه سال است که شاهد چپاول، ترور، جنایت، کشتار، قتل، تجاوز، شکنجه، اعدام و…میباشد. اکنون که این حکومت جانی ( جمهوری اسلامی اعدام)، در باتلاق بحران های سیاسی و اقتصادی فرو رفته است. از نظر سیاست خارجی جام زهررا نوشید و از نظرسیاست داخلی هم به دستگیریها و بازی افراد خود جهت انحراف افکار عمومی روی آورده است. ازاین جهت حکومت تنها با روی آوری به ابزار سرکوب و کشتار به فکر بقاء خویش است.
اعدام شایع ترین قتل عمد است که توسط جانی ترین قاضی های به کار گرفته شده رژیم، صادر می شود. تمام نیرودردستگاه قضایی، امنیتی و اجرایی حکومت بسیج می شوند تا فرد و افرادی را که به اسارت گرفته اند به دست جوخه های مرگ بسپارند، به زندانهای طویل المدت محکوم کنند و یا اینکه با تبعید به زندانهای با بعد مسافت زیاد از خانواده و محل سکونتشان، آنها را آزار دهند .
هدف اصلی حکومت اسلامی از اعدام های سیاسی و عادی، آفریدن فضاى رعب و وحشت در جامعه و به سکوت وادار کردن شهروندان معترض است. اقدام غیرانسانی که ضعف و زوال حکومت اسلامی و ترس آن از گسترش خیزش های مردمی را به آشکار میسازد. بنابراین، اعدام، نه نشانه قدرت و تثبيت ساختار حاكمیت نیست، بلکه بر عکس نشان دهنده ترس حكومت از گسترش و بحران سیاسی و اقتصادی و اجتماعی است که سران حکومت، برای برون رفت از این بحران ها و برای وقت خریدن، به خشونت و سرکوب و اعدام روی می آورند, تا زهر چشم از جامعه بگیرند. از سوی دیگر، باید دراین وضعیت اتحاد و همبستگی کارگران و مردم محروم و آزادی خواه علیه حکومت متزلزل و جنایت کارمتحد ویک صدا باشند.
حکومت اسلامى، با اعدام و اختناق در روزهای اول انقلاب ننگین 57، سال های 60 تا 62 و به ویژه قتل عام چندین هزار زندانی سیاسی در سال ۶۷ را به مرحله اجرا درآود تا جامعه را به اطاعت پذیری از حکومت و سکوت وادار سازد. اما اوضاع سیاسی و اجتماعی امروزی جامعه ایران به روشنی نشان می دهد که حکومت اسلامی در این راه شکست خورده و به ویژه امروز که حکومت اسلامی بیش از هر زمان دیگری با نفرت عمومی و اکثریت مردم ایران روبرو می باشد, اعدام زندانیان سیاسی و عادی به ضد خود تبدیل شده و به گسترش اعتراضات در آینده نزدیک منجر می گردد.
حکومت اسلامى در سی وسه سال گذشته، همواره جنایت پشت جنایت آفریده است تا با جنگ و کشتار، ترور و وحشت، سانسور و اختناق، شکنجه و اعدام، حکومت خود را سر پا نگاه دارد اما اکنون به آخر خط رسیده است و راهی جز اضمحلال و فروپاشی ندارد.
درود بر آزادی و دورباد استبداد
محتویات این مقالە منعکس کننده دیدگاه و نظرات وب‌سایت کوردستان‌میدیا نمی‌باشد
